"Dans je?" vroeg ze me. En ja, ik dans wel es graag. Niet dat ik er goed in zou zijn, of een talent zou voor hebben. Maar ik sta gewoon graag wel es op de dansvloer wat bizar met mijn kont te schudden op leuke muziek. Maar dat bedoelde ze helemaal niet. We schreven ons in voor een heuse danscursus. En voor ik het besefte, stond ik met mijn Grote Liefde en 15 andere koppels wat onwennig op een glimmende houten dansvloer onder de kleurrijke spotlights van de dansclub. Er moet eerst wel een dikke laag schroom van je onwennigheid geschraapt worden vooraleer je je ledematen wat voelt loskomen, maar vanaf zowat les 3 voelden we ons als Ginger Rogers en Fred Astaire ;-).
Dansen met je partner is gewoon zálig! Je leert elkaar kennen, respecteren, aanvoelen, vertrouwen, ... op een hele intense, aangename manier. Je beweegt en werkt samen in perfecte timing, harmonie, en choreografie... kortom, teamwerk :-). Ik vond het fantastisch om dit met z'n tweetjes doen. Je connecteert, het creëert een band. En vooral heerlijk om te doen met háár! Want zielsveel hield ik intussen van haar... ze zou de liefde van mijn leven worden...
En wat ook leuk is, is om tijdens de danspasjes met één oog de andere koppeltjes wat in de gaten te houden. Zo waren er Jan Klaassen en Katrijn, die volgens mij met notenhouten ledematen geboren moesten zijn en er een heus poppenspel van maakten. Er was een arme stakker die er steevast in slaagde om zijn stapjes compleet tegen het tempo in te zetten, zeer tot ergernis van zijn dame. Voor hem had ik veel respect, want het moet aartsmoeilijk zijn om zo helemáál uit de maat te dansen. En dan waren er Romeo en Juliette, duidelijk nieuwe jonge liefjes, die voortdurend tegen elkaar aan schurkten en zo innig in elkaar verstrengeld waren, dat ik ervoor vreesde dat nog vóór het einde van de les, op elk moment de vulkaan kon uitbarsten ;-).
Maar het allermooist... was de vrije dansavond ná de les. Dan was er elke week een koppel lieve mooie oudjes van de partij. Ik schatte hun leeftijd diep in de 70. Ze bedankten vriendelijk voor de salsas en de bachatas. Maar als de DJ een Argentijnse tango of een statige Engelse wals op de draaitafel legde, zweefden ze geruisloos de parketvloer op. En namen de hele dansvloer in met een ingetogen passie, een elegante sierlijkheid, schoonheid en een perfectie die alleen liefdevolle partners kunnen bereiken na járen oefening. Dát was ware liefde. Ontroerend mooi. En dan dacht ik bij mezelf: zó wil ik beslist oud worden...
Maar helaas zouden we zó niet oud worden. Op klokslag de achtste ver-maand-dag van onze relatie bracht ik haar - net zoals de zeven vorige - een grote ruiker bloemen, om haar te vertellen hoe veel ik wel van haar hield. En nog dezelfde avond keerde ik gebroken naar huis, de grote handen voorzichtig in een kommetje gevouwen, maar daarin wel duizend kleine stukjes, van wat nog even daarvoor mijn kwetsbare verliefde hart was. Het stond in de sterren geschreven.
Maanden puzzelen en lijmen heeft het gevergd, en het resultaat is niet helemaal meer wat het voorheen was... maar ik denk dat het toch nog goed genoeg is om opnieuw weg te geven. En als je een partner zou zoeken voor de volgende reeks danslessen: je mag me altijd vragen ;-).
Gastbijdrage van Nick
No comments:
Post a Comment