Gisteren was het een heerlijke terrasjesavond. Zo'n avond waarop de zon de stad al weken lang verschroeiend opgewarmd heeft, en er een zwoel onweer twijfelend in de lucht hangt. Een lekker fris briesje zorgde voor wat verkoeling. Doch dikke donkere wolken zwollen al vervaarlijk aan de einder, en het was een kwestie van een goeie timing om de plensbui voor te blijven.
Ik had 's morgens de kinderen bij het ontbijt beloofd om niet zelf te koken na de school-/werkdag maar eens gezellig samen te gaan terrassen, en iets lekkers te gaan eten. En je weet hoe kinderen zijn: beloofd is beloofd, weer of geen weer. Dus we waagden het erop.
We hadden met ons drietjes nog maar net de bestelling doorgegeven aan de ober, toen een dure Duitse sportwagen nogal wild de parking van de brasserie op kwam gedraaid. Een lange, tengere dame op leeftijd kroop wat moeizaam uit haar bolide. Opgestoken geblondeerde haren, de rimpels professioneel weggeplamuurd, en een knalrode lippenstift die opzettelijk wat buiten de lijntjes gekleurd was. Ze trok haar strakke mouwloze ecru jurkje snel terug in de plooi, en legde als een volleerde koorddanseres feilloos het parcours af van parking tot terras, op naaldhakken overheen oude hobbelige kasseien. 'Dit moet jaren training gevergd hebben', dacht ik even een beetje stout :-).
Ze stapte naar een veel jongere kerel toe die haar stond op te wachten bij de ingang van de zaak. Ze gaven elkaar een zoen op de wang, en gingen op zoek naar een tafeltje.
Het tafereeltje was mijn kinderen ook niet ontgaan. Ze vroegen me stilletjes: 'papa, denk je dat die twee een date hebben?'. 'Tja kinderen', fluisterde ik terug, 'zo ziet het er wel naar uit he' ;-). Waar we al voor gevreesd hadden werd snel realiteit: het koppeltje nam toch wel plaats aan het tafeltje naast het onze. Vervolgens begon de dame veel te luid een eindeloze monoloog op te voeren: over hoe succesvol ze wel was als zakenvrouw, haar hele carrière en klantenlijst moest per sé de revu passeren. Over haar fantastische kinderen, de schoolresultaten, haar gróóóte tuin en trendy huis, haar hele bibliotheek aan succesvol-zakendoen-boeken, de sm**rlap die haar ex wel was, en zo ging dat maar door. De arme man kon er geen speld tussen krijgen, en hij was ook niet zo direct het meest verbale type. Je zag hem in de wolken kijken en met de ogen smeken dat de plensbui er zou uit vallen. Het hele terras luisterde gedwongen mee en af en toe slaakten we met z'n allen een synchrone luide zucht, wanneer de dame even op het toilet haar neus opnieuw ging poederen. Pas na ons dessert, bij de koffie, zag de kerel kans om snel afscheid te nemen en te ontsnappen aan het gebeuren.
'Gaat dat met jou ook zo op date?' vroeg mijn dochter nieuwsgierig nadat de twee verdwenen waren. Ik voelde me even wat plagend in een slachtofferrol glijden en antwoordde: 'ja kinderen, dat is het lot dat een papa moet ondergaan wanneer hij op date gaat' :-). 'Dan kan ik best geloven dat je nog altijd niemand hebt gevonden', zei mijn zoon verrast op ernstige toon, 'ik vind het nog niet zo slecht om met ons drietjes alleen te blijven ...'. Hij zag al het doembeeld van de boze stiefmoeder uit de sprookjes voor ogen... 'Wel ja, je hebt gelijk jongen, maar maak je geen zorgen. Áls jullie ooit nog kennis zullen maken met een partner van papa, zal het vast en zeker een hele toffe zijn. En indien niet, blijven we toch gewoon samen met ons drietjes... Ze waren zichtbaar opgelucht... terwijl dikke druppels langzaam op de houten terrasvloer begonnen uiteen te spatten. Perfecte timing.
No comments:
Post a Comment