Schoonheid zit van binnen!

 "Schoonheid zit van binnen!" Leuke gedachte maar is dit wel waar? Enkele bedenkingen in de vorm van een interviewgesprek.

G= Geïnterviewde, I= Interviewer

I  Schoonheid zit van binnen. Bij jou ook?

G Dat is een lastige stelling. Kijk, als schoonheid van binnen zit, dan is ze voor ons blote oog niet zichtbaar. Zo kunnen we niet eens weten of er schoonheid zit.

I  Leuke redenering. Geloof jij dan niet in innerlijke schoonheid?

G Ja zeker, maar niet dat ze enkel van binnen zit. Kijk, we vinden het leuk om mensen op te splitsen in een binnen- en een buitenkant maar die twee staan nooit los van elkaar. Onze binnenkant is verbonden met onze buitenkant en omgekeerd. Wie buikkrampen heeft of zich kiplekker voelt, laat dat onbewust ook aan de buitenkant zien. Net zoals iemand die tegen een boom loopt met een forse buil pal in het aangezicht, zich daar innerlijk niet zo best bij voelt.

I  Bedoel je dan dat die opsplitsing niet echt veel zin heeft?

G Eigenlijk wel. Maar het maakt onze communicatie over één en ander wel gemakkelijker.

I  Als ik het allemaal een beetje begrijp, ben je niet zo’n fan van de quote dat schoonheid van binnen zit.

G Dat klopt. Wat we schoonheid – of lelijkheid – noemen zit in het volledige plaatje.

I  Bijgevolg is de stelling ‘ Het is het innerlijke dat telt’, ook niet echt gelukkig gekozen.

G Uiteraard. We kunnen niet iemands innerlijke afzonderen of isoleren om er de schoonheid, of het ontbreken ervan, te ontdekken. Tijdens een date bijvoorbeeld construeren we met al onze zintuigen snel een eerste totaalbeeld. Zeg maar een eerste indruk die nooit beperkt is tot iemands uiterlijk. Of we dat nu willen of niet, via uiterlijkheden zien of voelen we meteen ook aspecten van iemands binnenzijde. We zien een eerste totaalplaatje.

I Maar dat eerste totaalplaatje is toch niet volledig.

G Natuurlijk niet. Misschien krijgen we nooit van iemand een volledig totaalplaatje te pakken. Mensen evolueren. Bovendien kunnen we bepaalde aspecten van onze binnenkant of buitenkant verborgen houden af camoufleren. Of erger nog, we zijn in staat om ons aan onze binnen- of buitenkant opzettelijk anders voor te doen dan we echt zijn. Lastig dus.

I  Maar als iemand op deze wijze toneel speelt, is dit dan niet zichtbaar?

G Interessante vraag. Ik denk dat dit klopt maar soms moet je toch goed kijken of luisteren. Een typisch voorbeeld is de glimlach. Mensen kunnen spontaan glimlachen maar ook een soort artificiële glimlach op het aangezicht toveren. Je moet al over een geoefend oog beschikken om het verschil op te merken. Leuke bezigheid trouwens.

I Ik begrijp dat we vooral onze buitenkant kunnen manipuleren. Maar hoe kunnen we dan iemand het best leren kennen?

G Door vooral oog te hebben voor wat aan de buitenkant niet of nauwelijks manipuleerbaar is.

I  En dat is?

G Een voorbeeld. Woorden kunnen we kiezen maar hoe we ze aan mekaar breien, met welke snelheid, intonatie en stemkleur we spreken, ontsnapt veel meer aan onze controle. Dus luister niet zozeer naar WAT iemand zegt maar naar HOE hij/zij dat doet.

I  Geldt dit ook voor onze fysieke uitstraling?

G We beschikken in deze tijden over een indrukwekkend arsenaal aan middelen om onze buitenkant te ‘maquilleren’ of te ‘tunen’. Maar dat weet ook iedereen. De kunst bestaat er dan in om zich daar niet aan te laten vangen – tenzij je dat zelf leuk vindt - of om mensen zoveel mogelijk toevallig of onvoorbereid te ontmoeten. Bovendien wie van zijn/haar uiterlijk een artificieel ‘kunstwerk’ maakt, communiceert daarmee ook duidelijk iets over zijn/haar binnenkant.

I  Conclusie?

G We functioneren dagelijks als een geheel. Als we iemand voor het eerst ontmoeten, ‘zien’ we ook meteen een geheel, maar niet het volle geheel. Iemand echt leren kennen is een geduldwerk waarbij we laagje per laagje van een geheel afpellen om gaandeweg tot iemands kern door te dringen.

Enjoy the road!

FreeEnjoy