In onze samenleving scoren wij zeer hoog als het gaat om individualisme. Volgens een onderzoek van G. Hofstede scoren we als Belgen op deze dimensie zelfs boven het Europese gemiddelde.
Vanaf het moment dat kinderen ja of neen
kunnen schudden, vinden we er plezier in om ze te vragen of ze iets leuk vinden
of niet, of papa braaf is of niet, of…. We willen dat kinderen zo vroeg
mogelijk een mening, voorkeur, opvatting…hebben en er voor uitkomen. We willen
dat ze van kleins af weten wat ze zelf willen en opkomen voor zichzelf. We
willen dat ze zo snel mogelijk op eigen benen staan, doen waar ze zin in
hebben, zelfstandig een eigen weg door het leven banen.
Dit heeft onvermijdelijk ook gevolgen voor de wijze waarop we als volwassenen met elkaar omgaan. Tradities, normen en standaard gedragsregels verliezen aan betekenis. Zwijgen als de grote mensen spreken hoeft niet echt meer. Als gehuwde vrouw de eigen familienaam inwisselen voor die van de man, ook niet meer. Als kind de zaak van de ouders overnemen is geen vanzelfsprekendheid meer. Ook in relaties willen meer en meer partners autonomie bewaren en die ook bij elkaar respecteren.
En toch. Op gebied van communicatie bekruipt me nogal eens het gevoel dat ons taalgebruik niet echt gevolgd of aangepast is. Op recepties bijvoorbeeld treft het mij steeds als iemand zegt: ‘Ik ben Solo en dit is MIJN echtgenote of vriendin Slim. Dit taalgebruik loopt niet parallel met de toenemende individualisering of met de autonomie die we elkaar gunnen.
Dus laten we ons taalgebruik aanpassen en eens
experimenteren met een alternatief. We zeggen voortaan ‘Ik ben Solo, dit is
Slim en wij zijn goeie vrienden/echtgenoten/ partners/collega’s’. En kleine
stap wellicht maar één die ontzettend deugd kan doen en ook interessante
reacties ( vooral non-verbale) in onze omgeving kan uitlokken. Proberen maar!
Enjoy the road,
FreeEnjoy
No comments:
Post a Comment